Tonight we celebrate love, een sfeerverslag van de Thessaloniki Pride van 21 juni, door Jonathan Bergmann
Via een nieuwsbericht op een Engelse website verneem ik dat zaterdag 21 juni in de Griekse stad Thessaloniki de Thessaloniki Pride plaatsvindt. Om vijf uur speeches en vervolgens een tocht door de stad. Ik verblijf op dat moment in de havenstad, in het kader van mijn studie journalistiek, en besluit een kijkje te nemen. Zelf heb ik niet veel met de Gay Pride zoals die in Amsterdam wordt gehouden, ook nooit bezocht trouwens.
Ben benieuwd of het ‘platte’ beeld wat ik er van heb in Griekenland wordt bevestigd, of juist niet. Als ik om vijf over vijf aankom, is er nog geen spoor te bekennen van de duizenden mensen die het evenement zou moeten trekken. Er staan alleen wat kraampjes; van de organisatie natuurlijk, maar ook van een ‘XxX-feest’ met erotische films en private rooms. Als dat een voorbode is voor de rest wordt het nog een spannende avond. Navraag bij de organisatie leert me dat het niet om vijf uur, maar om zes uur begint met speeches, met dan om half zeven de wandeltour door de stad.
Ik pak nog even wat rust op het gras, maar tot zes uur wordt het nog nauwelijks drukker. Pas vanaf zes uur lijkt er dan eindelijk wat volk te zijn dat speciaal voor de Pride naar de Toren is gekomen. Zo is daar George, een man met twee prachtige vlindervleugels in regenboogkleuren op zijn rug. ‘I want to fly beautifully like a butterfly’ klinkt de verhoogde stem als ik hem vraag waarom hij ze aan heeft. In het gesprek knippert hij opvallend vaak met zijn ogen. Het is één van de schaarse karikaturen, het overgrote deel van de bezoekers ziet er niet bijzonder uit, op een regenboogvlaggetje na. Zo was Gregory er ook. Hij is homo en komt gewoon een keertje kijken. ‘Ik ben wel benieuwd hoe de loop straks zal zijn.’ Nuchter en positief gestemd, zo is het algemene beeld.
Tegenprotesten zijn er niet. Of toch, een slanke dame in het zwart gaat tussen de menigte staan en houdt een bordje omhoog. Lezen kan ik het niet, op het woordje ‘oxi’ na, dat ‘nee’ betekent. Ze wordt meewarig aangekeken, en verschillende bezoekrs roepen wat naar haar. Een medewerker van de organisatie houdt een bosje kleurige balonnen om het zicht van het bordje te ontrekken. Een andere man gaat met een snel geschreven kartonnen bordje naast haar staan en krijgt de lachers op zijn hand. Wat er precies staat blijft voor mij onduidelijk, maar dat het humoristisch is, is duidelijk, want zelfs de protesterende dame laat een kleine glimlach zien.
Om zeven uur wordt er dan eindelijk gesproken vanaf het podium, er worden een aantal speeches gegeven. Niemand luistert, het overwegend jonge publiek is in gesprek met elkaar. In het laatste half uur voor de stoet worden nog wat heuse ‘drag queens’ afgezet per taxi of auto. Als zeemeermin met de bus is blijkbaar nog wat teveel gevraagd in Thessaloniki. Half acht gaat iedereen in formatie staan, inmiddels is het plein voor de toren redelijk vol. Medewerkers van de organisatie spannen een lange regenboogvlag van ruim twintig meter. Blijkbaar zijn er fluitjes uitgedeeld, want vanuit alle klanten klinkt het schelle gefluit.
Het is kwart voor acht als de stoet eindelijk in beweging komt. Het begint met veel toeters en bellen maar al gauw lopen de meeste rustig in een lange stoet door het centrum. De tienduizend die de organisatie verwachtte, zijn niet gehaald, maar een goede vier- tot vijfduizend man loopt er wel mee. Sommigen hand in hand. Sommigen al zwaaiend met een vlaggetje of met een bord ‘some people are gay, get over it’. Vooraan loopt de burgemeester met wat andere diplomaten. En in de lange stoet zijn er in totaal twintig figuren die echt de aandacht trekken. Deze zijn te vinden op het drietal praalwagens dat ook muziek laat klinken. Inkoppertjes als ‘It’s Raining Men’ laten ook het publiek rondom de praalwagens meedansen.
Een grote vlag van Adam met het spaghettimonster trekt de aandacht, vermoedelijk een boodschap tegen de kerk. Eerder deze week had een priester de optocht een schande genoemd. De uitspraken maakten sommige deelnemers verdrietig, maar echt verrassend waren de uitspraken niet. ‘Mensen hier weten hoe die man over deze dingen denkt.’ aldus Angela.
Ik probeerde uit te vinden of discriminatie een issue is in Griekenland. ‘Ja, door de wet’ zeiden ze dan vaak. Kinderen adopteren en trouwen: dat mogen homostellen niet in Griekenland. Persoonlijke discriminatie in de vorm van geweld lijkt dus weinig voor te komen, of de Grieken durven er weinig over te vertellen. Ik hoorde dat er in Griekenland nog wel een schaamtecultuur leefde. Die was er vanavond wel een stukje minder. Homostellen kusten elkaar en liepen hand in hand. Het is het tastbare resultaat van het antwoord dat mij werd gegeven toen ik vroeg: wat doe je hier vanavond? Het antwoord: ‘Tonight we celebrate love.’
Lees ook:Griekenland stuurt Iranese homo niet terug
Lees ook:Rainbow Pride Brugge
Lees ook:OM gaat vijf minderjarige verdachten mishandeling homostel vervolgen
Lees ook:Crew Parade bemanningsleden SAIL door Amsterdam
Lees ook:Arie Boomsma zet zich in tegen hongersnood