Een Iranese homo vluchtte naar Maleisië en beschrijft in een brandbrief de wanhoop van homo’s en lesbo’s in Iran. De brief werd gestuurd naar de Iranese homo-organisatie in Toronto, die de brief vorige week publiceerde. Een vertaald uittreksel:
‘Ik heet Sepehr, werd in Iran geboren: een land waar mensen worden gedood omdat ze verliefd worden. Mijn regering doodt homo’s en beweert dat we de vijand van God zijn. Mijn president ontkent ons. We moeten ons verstoppen, anders hangen ze ons op.’ Na een innerlijke strijd in zijn jeugd kwam hij uit de kast. Hij besefte dat hij niet openlijk voor zijn geaardheid kon uitkomen, ging naar de dokter en las boeken. ‘Ik begon te beseffen dat ik het recht had om mijn eigen leven te leiden. Ik ontmoette een vriend en we probeerden het verleden achter ons te laten in een andere stad. Er braken een paar goede jaren aan. Maar daaraan kwam een eind, toen mijn familie me niet meer wilde zien.
Ik voelde me bedreigd en ging met de bus naar Pakistan. Als ik werd gearresteerd, kon ik zonder proces worden gedood. Van Pakistan ging ik naar Zimbabwe en uiteindelijk kwam ik in mei 2007 in Maleisië terecht. Daar vroeg ik asiel aan bij het kantoor van de United Nations High Commission for Refugees. Bijna een jaar later had ik mijn tweede gesprek en zit ik nog steeds te wachten op de uitkomst. Om eten te kunnen kopen, bood ik hier in het ziekenhuis één van mijn nieren te koop aan, maar ze zeiden dat het illegaal is om lichaamsdelen te verkopen. Ik mag hier niet werken, dus ik heb weinig opties om in mezelf in leven te kunnen houden.
Ik verblijf in een stadje, 45 km van de hoofdstad, zonder geld om te eten en zeep te kopen, in een onderkomen waar miljoenen insecten me ’s nachts leegzuigen. Ik schrijf hier in dit stervende lichaam aan u, bid, en huil. Ik wil zelfmoord plegen, maar dan gooi ik tien jaar studie, hard werken en zelfreflectie overboord. Ik wilde boeken schrijven; mijn ervaringen delen, andere homo’s helpen, met mensen praten om ze te helpen begrijpen dat ook ik het recht heb om te leven. Maar dit is mijn leven: op het moment dat ik dit schrijf, is mijn leven voorbij. Ik kan niet begrijpen wat ik heb misdaan. Ik kan geen plannen maken op een lege maag en kan zo niet verder leven. Help me: ik ben nog jong en wil leven maar ik weet niet hoe. Ik ben moe.’ Zie ook ‘Iranese homo riskeert doodstraf in Iran‘.
Lees ook:Handboekje voor de transseksuele vrouw
Lees ook:Iranese homo’s mogen in Zweden blijven
Lees ook:Iraanse homo riskeert doodstraf in Iran
Lees ook:Griekenland stuurt Iranese homo niet terug
Lees ook:Moet die arme Iranese jonge homo nou écht weg?