Voor en na de Tweede Wereldoorlog zijn in Nederland veel homo’s vervolgd, maar gedurende de bezetting werden ze redelijk met rust gelaten. Tijdens de Tweede Wereldoorlog was er in ons land nauwelijks sprake van vervolging van homo’s, zoals Duitsland. Dat stelt Anna Tijsseling (1977) in haar proefschrift ‘Schuldige seks. Homoseksuele zeden-delicten rondom de Duitse bezettingstijd’. Ze onderzocht rechtszaken in Den Haag van voor, tijdens en na de oorlog.
Daaruit blijkt dat er (voor en) na de oorlog veel meer homo’s werden vervolgd dan tijdens de bezetting. Homo’s konden tijdens de oorlog relatief ongestoord leven, als ze zich maar niet vergrepen aan minderjarigen. In Den Haag maakte kroegbazin ‘Ouwe Miep’ van haar café in de Kettingstraat zelfs een homotent: voor haar dé manier om economische te overleven. Dat is een ander verhaal dan de volgens Tijsseling ‘hardnekkige fictie’ over vervolgde homo’s tijdens de bezetting, die ontstond in de jaren zeventig. Toen trad de Wet Uitkering Vervolgingsslachtoffers in werking en werd bepaald wie schadevergoeding zou krijgen. De homobeweging lobbyde stevig om homo’s erkend te krijgen als slachtoffergroep, aldus de promovenda.
Volgens de GayKrant ‘bevat het proefschrift geen nieuws’: Prof.dr. Rob Tielman (oprichter van de vakgroep Homostudies aan de Universiteit van Utrecht) toonde al in 1982 in zijn proefschrift ‘Homoseksualiteit in Nederland’ aan dat het ‘slechts’ ging om een paar honderd gevallen. Tijsselings ‘hardnekkige fictie’ noemt Tielman ‘onzin’: ‘De verordening van Seys Inquart uit 1940 maakte homoseksualiteit tussen volwassen mannen strafbaar. Dat was voldoende, want het ging om het gelijkheidsbeginsel, niet om aantallen.’
Lees ook:Tentoonstelling homo’s in de oorlog in Maastricht
Lees ook:Homocolleges door Rob Tielman
Lees ook:Kriterion Amsterdam op 4 mei: Vervolging homo’s in WOII
Lees ook:Acteurs eisen gratie Britse homoseksuelen bij William en Kate
Lees ook:OM vervolgt mannen die anti-homoflyers in Amsterdam verspreidden