Postmoderne homo dierfabelen

Vandaag deel drie van de serie ‘Postmoderne Homo Dierfabelen’. Hoewel het aansluit bij de actualiteit, heeft iedere gelijkenis met wie of wat dan ook louter met de perceptie van de lezer te maken. Dit is het vervolg op aflevering 1: ‘Het ach en oh van de BBO’ en aflevering 2: ‘Strubbelingen binnen de BBO’.

Hommeles in de BBO

Sprinkhaan stond naast Hommel en Wandelende Tak op de rand van het hoefblad, waarop het hoofdkantoor van de Belangen Behartiging Organisatie (BBO) stond. Hij sprak persmuskieten, besturen van lokale clubjes en personeelsleden toe, die vanaf de grond voor de plant naar hem opkeken. Met brede pootjesgebaren hield hij een wollige toespraak. Hij keek op de meute neer en oreerde: ‘Het gaat fantástisch met de BBO: het personeelsbestand is gegroeid van 14 naar 31’.

‘Waar doen ze ’t van?’ mompelde een toehoorder. Een persmuskiet opperde: ‘Het gerucht gaat, dat de BBO een tekort van een miljoen insecteneieren zou hebben. Dat is wel wat meer dan 90.000 ten tijde van Libel. Kunt u daar …’ Sprinkhaan viel hem in de rede en draaide als een straatorgel zijn riedel af. ‘We zijn zó goed bezig. We hebben zóveel bereikt. En er gaat nog zó veel meer komen. Dat hebben jullie allemaal aan mij te danken.’ Een andere muskiet probeerde er vergeefs tussen te komen: ‘Dreigen jullie niet één grote zeepbel te worden?’ Toen de voorzitter niet reageerde, vroeg een derde reporter: ‘Waarom beantwoordt u onze vragen niet? Vorige keer viel er ook al geen spaan tussen te krijgen.’ Sprinkhaan gaf geen krimp. Hij schalde stampvoetend in het rond en bewoog zo met zijn pootjes, dat het blad vervaarlijk op en neer zwiepte. Wandelende Tak kon zijn evenwicht niet houden, gleed van het blad, viel naar beneden en brak in zijn val op de grond uiteen.

Hommel boog over de rand van het hoefblad en keek Wandelende Tak na. Hij keek verschrikt om naar Sprinkhaan en wilde hem onderbreken, maar die reageerde kwaad: ‘Ach man, val me niet in de rede. Ik heb sowieso al een ander. Het gaat goed, ook met jou. En waarom? Omdat IK hier zit. Vergeet niet; ook jij zit hier, omdat IK hier zit. Ik heb het voor het zeggen. Ik ben de voorzitter van de BBO. Ik BEN de BBO. Ik kan maken wat ik wil.’ Hommel boog zich nog een keer over de rand. Sprinkhaan gaf Hommel een schop onder zijn kont.

Hommel duikelde voorover van het blad af, vergat dat hij kon vliegen en plofte op zijn rug op de grond neer. Wanhopig trilde hij met zijn pootjes heen en weer, om overeind te rollen, maar zijn vleugeltjes zaten in de kreukels en belemmerden de pootjes. Wat Hommel ook probeerde, hij kon zich niet op zijn buik draaien. De toehoorders keken roerloos toe. Sprinkhaan keek minachtend naar beneden en riep: ‘Wat staan jullie daar nou te staren? Geloven jullie me niet? Ik zeg wat ik denk en ik doe wat ik zeg!’ Hij bukte en nam een hap uit het hoefblad.

‘Zie je wel’, riep hij met volle mond, ‘Ik zei het toch? Ik kan hier doen en laten wat ik wil.’ Smakkend werkte hij het stuk blad weg dat hij had losgerukt. Hij bukte opnieuw en nam gulzig nog een hap uit het hoefblad. Het blad waarop hij stond, golfde nog steeds op en neer. De massa keek zwijgend toe en hoorden een zacht gekraak. Sprinkhaan had niet alleen een stuk van het blad afgerukt, maar in zijn blinde gulzigheid ook een deel van de steel, waarmee het blad aan de stam vastzat. Vanaf het afgebeten deel ontstond een breuklijn, die langs de lengte van de steel zijn weg zocht naar de stam. De steel knakte in het begin langzaam, maar daarna steeds sneller overdwars in tweeën. Het blad verloor steun, brak met een donderend gekraak af en sleurde Sprinkhaan mee de diepte in.

Hij suisde met vliegende vaart door het luchtruim, maar wist zich in zijn val naar beneden nog net op tijd goed te draaien en kwam gewoon op zijn pootjes op de grond terecht. Hij stond er even versuft bij, maar verbeestte zich, sloeg het stof van zijn pantser en zei: ‘Zo. Dit was het dan: mijn taak zit erop. De BBO redt het verder wel zonder mij.’ Hij baande zich een weg tussen de insecten door, die schichtig voor hem opzij stapten. Al gauw werd hij voorzitter van een insectenclub, die in Graspol een jaarlijks feestje organiseert voor insecten die zich niet begrepen voelen. Hommel woelde nog steeds hulpeloos omgekeerd op zijn rug heen en weer, maar het lukte hem niet om op zijn buik te rollen.

De toeschouwers keken zwijgend toe, maar verroerden zich niet. De stilte was oorverdovend. Tot iemand opperde: ‘Hoe moet het nou verder met de BBO?’ Al gauw haakten omstanders in: ‘Oh, wát een ramp.’ ‘Wát een slechte reclame nou weer voor de BBO.’ ‘Het ging nou juist zo goed.’ ‘O ja? Vind je? Had jij soms ook profijt bij die kliek daarboven?’ ‘Hebben wij dat weer!’ ‘Ach, man, zeur niet: jou mankeert toch niks.’ Toen riep één van de hogere insecten van de club: ‘We moeten een vergadering uitschrijven. Er moet een nieuw bestuur komen. We moeten vers bloed binnenhalen.’

‘Ja’, riepen sommige insecten enthousiast: ‘De BBO moet door’, maar anderen hadden meteen kritiek. Al gauw debatteerden en ruzieden alle insecten verwoed met elkaar. In de wijde omtrek was een kakofonie van kreten en verwijten te horen. In de verte klonk een zacht gerommel, dat luider werd en dichterbij leek te komen, maar geen insect had het in de gaten. Het lawaai ging over in voelbaar gedreun, maar de meute was zo bezig met ruziemaken, dat niemand iets merkte.

- wordt vervolgd –

Lees ook:Postmoderne homo dierfabelen, deel 2
Lees ook:Postmoderne homo dierfabelen, slot
Lees ook:Postmoderne homo dierfabelen deel 1
Lees ook:Café zilver op 7 januari
Lees ook:In gay glossy sQueeze is het jij, jou, wij dus.

Postmoderne homo dierfabelen

0 thoughts on “Postmoderne homo dierfabelen”

Geef een reactie Reactie annuleren